Οι δρόμοι της γειτονιάς του σχολείου μας
Στο χάρτη φαίνεται η γειτονιά του σχολείου μας με τους δρόμους της. Σε κάποιον απ’ αυτούς είναι και το σπίτι μας.
Γιατί όμως τους ονόμασαν έτσι;
Τα ονόματα αυτά μήπως έχουν κάποια σχέση με την ιστορία της περιοχής μας;
Για να μάθουμε για όλα αυτά θα συγκεντρώσουμε εδώ όσες πληροφορίες , εικόνες και ότι άλλο μπορούμε.
Στο τέλος θα έχουμε μια ολοκληρωμένη εργασία για τη γειτονιά μας που όμοια δε θα υπάρχει.
Οδός Μπασδέκη
Μία από τις οδούς του Βόλου είναι και η Μπασδέκη ή Βασδέκη. Συνοικία Αγίου Γεωργίου και Καλλιθέας. Από Περιφερειακό έως Πολέμη.Παράλληλος Μαβίλη και Ζωσιμά Εσφιγμενιτού .Ταχυδρομικός Κώδικας 38221. Μπασδέκη ή Βασδέκη ήταν οικογένεια *αρματολών από την Μακρινίτσα του Πηλίου με δράση κατά την επανάσταση του 1821 και αργότερα. Όταν άρχισε ο αγώνας,την αρματολική κατείχε ο Κυριάκος Μπασδέκης, που πρωτοστάτησε στον ξεσηκωμό των χωριών του Πηλίου. Στην επίθεση κατά του κάστρου του στις 8 Μα΄ί΄ου το 1821 τραυματίστηκε και αποσύρθηκε από τις επιχειρήσεις.Ανέλαβε ο αδερφός του Παναγής,χωρίς όμως επιτυχία. Το 1823, επικεφαλής των αγωνιστών της Μαγνησίας ήταν ο γιος του Κυριάκου ο Μήτσος ή Μήτρος,που έδειξε γενναιότητα και στρατιωτικές ικανότητες ο Μοίραρχος Ζήσιμος Μπασδέκης, διαδραμάτισε ηγετικό λόγο. Η ΑΠΟΦΑΣΗ ΔΕΝ ΟΡΙΖΕΙ ΣΑΦΩΣ ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ ΜΠΑΣΔΕΚΗ ΟΝΟΜΑΤΗΘΗΚΕ Η ΟΔΟΣ
*ΑΡΜΑΤΟΛΟΙ ΉΤΑΝ ΟΙ ΈΛΛΗΝΕΣ ΠΟΥ ΔΟΥΛΕΥΑΝ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ ΚΑΙ ΚΡΥΦΑ ΠΗΓΑΊΝΑΝ ΚΑΙ ΈΛΕΓΑΝ ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΩΝ ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ
Αναστασία Π.
Η οδός Λόρδου Βύρωνος
Η οδός Λόρδου Βύρωνος ξεκινά από τη Ζάχου και τελιώνει στην Τρικούπη. Είναι παράλληλη με την οδό Αναλήψεως.
Ο Ταχυδρομικός Κώδικας είναι:38222. Πήρε το όνομά της από τον Λόρδο Βύρων.Αυτός είναι ο εξελληνισμένος τύπος του ονόματος του λόρδου Γεωργίου Γκόρντον Νόελ Μπάυρον (Byron, 1788-1824), Άγγλου ρομαντικού ποιητή και μεγάλου φιλέλληνα. Εγκαταστάθηκε στο Μεσολόγγι και άρχισε να οργανώνει στρατιωτικά σώματα με δικά του έξοδα. Πέθανε στις 19 Απριλίου 1824 στο Μεσολόγγι μέσα σε γενικό πένθος.
Νησια της Ελλάδας
Στου Σουνίου θα καθίσω το μαρμαρένιο βράχο,
Σύντροφό μου το κύμα του Αιγαίου θα κάνω,
Από μένα ν’ ακουγει, κ’ εγώ εκείνο μονάχο,
Κ’εγώ πάνω σαν κύκνος με τραγούδι ας πεθάνω,
Δεν σηκώνει η ψυχή μου σκλαβιά γη! Χτυπά κάτω
της σκλαβιάς το ποτήρι , κι ας πάει να’ ναι γεμάτο
Κων/νος Τ.
Οδός Χριστόφορου Νέζερ
Από τους κορυφαίους ηθοποιούς του ελληνικού θεάτρου. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1887. Ο πατέρας ήταν επίσης ηθοποιός κι έτσι ο Χριστόφορος κόλλησε από μικρός τα μικρόβιο του θεατρίνου. Σε ηλικία 20 ετών ανέβηκε στη σκηνή, όντας εντελώς αυτοδίδακτος. Συνεργάστηκε με όλους τους σημαντικούς ηθοποιούς και θιάσους της εποχής του, σε μια καριέρα που ξεπέρασε τα 50 χρόνια.
Χρήστος Γ.
Οδός Νικολάου Ζορμπά
Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 27 Σεπτεμβρίου του 1844, εκ πατρός στρατιωτικού που καταγόταν από τη Μαγνησία της Μικράς Ασίας. Σπούδασε στη Σχολή Ευελπίδων και στη συνέχεια στη Γαλλία και στο Βέλγιο. Μετείχε στις συμπλοκές του 1886 ως διοικητής μοίρας πυροβολικού. Στον πόλεμο του 1897 έφερε τον βαθμό του αντισυνταγματάρχη όπου και διετέλεσε αρχηγός πυροβολικού της 1ης Μεραρχίας. Διετέλεσε επίσης υπάλληλος του υπουργείου Εσωτερικών και καθηγητής πυροβολικού στη σχολή Ευελπίδων. Επί πρωθυπουργίας του Χαρίλαου Τρικούπη (1886-1889) υπηρέτησε στο υπουργείο Στρατιωτικών στη διοίκηση προσωπικού.
πηγή:Βικιπαίδεια
Δημήτρης Κ.
Οδός Κων/νου Καβάφη
Ο Κωνσταντίνος Καβάφης γεννήθηκε στις 29 Απριλίου 1863 στην Αλεξάνδρεια, όπου οι γονείς του, εγκαταστάθηκαν εγκαταλείποντας την Κωνσταντινούπολη το 1840. Ήταν το ένατο παιδί του Πέτρου Καβάφη (1814-1870), μεγαλέμπορου βαμβακιού. Μετά το θάνατο του πατέρα του και την σταδιακή διάλυση της οικογενειακής επιχείρησης, η οικογένεια εγκαταστάθηκε στην Αγγλία (Λίβερπουλ και Λονδίνο) όπου έμεινε μέχρι το 1876. Στην Αλεξάνδρεια ο Kαβάφης διδάχτηκε Αγγλικά, Γαλλικά και Ελληνικά με οικοδιδάσκαλο και συμπλήρωσε τη μόρφωσή του για ένα-δύο χρόνια στο Ελληνικό Εκπαιδευτήριο της Αλεξάνδρειας. Έζησε επίσης για τρία χρόνια, που ήταν τα κρισιμότερα στην ψυχοδιανοητική του διαμόρφωση, στην Πόλη (1882-84).
πηγή:Βικιπαίδεια
ΔημήτρηςΚ.
Οδός Μάνου Λοΐζου
Ήταν ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες συνθέτες. Γενήθηκε στις 22 Οκτωβρίου 1937 στη Αλεξάνδρεια της Αιγήπτου και πέθανε στις 17 Σεπτεμβρίου 1982 στη Μόσχα από εγκεφαλικό. Ο μπαμπάς του ήταν από την Κύπρο και η μαμά του από τη Ρόδο.
Αγαπούσε πάντα πολύ τη μουσική.Από 7 χρονών άρχισε να μαθαίνει βιολί, ενω στο γυμνάσιο γράφτηκε στο ωδείο κι έφτιαξε με τους φίλους του μια μικρή κομπανία.
Συνεργάστηκε με μεγάλους καλλιτέχνες π.χ. το Λευτέρη Παπαδόπουλο, τη Χαρούλα Αλεξίου κ.α.
Διάσιμα τραγούδια του είναι:
Τζαμάικα, Όλα σε θυμίζουν, Αχ χελιδόνι μου, Το ακορντεόν, Ο δρόμος, Το ζεΐμπέκικο της Ευδοκίας κ.
πηγή(εγκυκλοπέδεια)
ΆρτεμιςΖ.
Οδός Σπ. Σπυρίδη
Ο Σπύρος Σπυρίδης δημάρχησε τον βόλο από το 1925 έως το 1929 αλλά και ως απλός πολίτης ήταν πάντα επιστρατευμένος για το καλό της πόλης του
Πέθανε το 1934.Το σύνολο του λαού του Βόλου παρακολούθησε τη κηδεία του.Όλοι οι λαμπτήρες στους στύλους των δρόμων είχαν καλυφθεί από μαύρες κορδέλες κι ο λαός έκλαιγε για τον χαμό του λαοφιλεστάτου δημάρχου Παγασών.
Πηγή:(δεν θημάμαι)
ΜάριοςΜ.
ΟΔΟΣ ΓΕΩΡ. ΚΑΡΤΑΛΗ
Ο Γεώργιος Καρτάλης του Αντωνίου (1908- 27 Σεπτεμβρίου 1957) ήταν Έλληνας πολιτικός, γόνος της αρχοντικής οικογένειας των Καρτάληδων του Βόλου. Διετέλεσε κατ΄ επανάληψη υπουργός, αρχηγός πολιτικού κόμματος και δήμαρχος Βόλου.
Βιογραφικά στοιχεία
Μετά το πέρας των εγκυκλίων μαθημάτων συνέχισε σπουδές σε πανεπιστήμια της Ευρώπης σπουδάζοντας νομικά και οικονομικές επιστήμες στο Μόναχο, Λειψία, Κίελο και Λονδίνο. Με την επιστροφή του στην Ελλάδα ασχολήθηκε με την πολιτική, όπως και ο πατέρας του και το 1935 εξελέγη βουλευτής Βόλου. Διετέλεσε υφυπουργός οικονομίας στη κυβέρνηση του Π. Τσαλδάρη από τον Ιούλιο μέχρι τον Νοέμβριο του 1935 και στη κυβέρνηση του Γ. Κονδύλη υπουργός του νεοϊδρυθέντος τότε υπουργείου Εργασίας.
Στο διάστημα της κατοχής συνεργαζόμενος με τον Ε. Μπακιρτζή θα δημιουργήσουν μια πολιτική σοσιαλδημοκρατική οργάνωση με την επωνυμία Εθνική και Κοινωνική Απελευθέρωση (ΕΚΚΑ), της οποίας το στρατιωτικό σκέλος στην εθνική αντίσταση ήταν αρχικά ο Ελληνικός Απελευθερωτικός Στρατός (ΕΑΣ) που μετονομάστηκε λίγο αργότερα 5/42 Σύνταγμα Ευζώνων του πρώην απότακτου συνταγματάρχη, λόγω συμμετοχής του στο κίνημα 1ης Μαρτίου 1935 Δ. Ψαρρού, (που όμως είχε αμνηστευθεί από τον Βασιλέα Γεώργιο Β΄), χωρίς όμως άμεσο δεσμό.
Την Άνοιξη του 1944, κατόπιν πρόσκλησης του Γ. Παπανδρέου από το Κάιρο, με καΐκι που τον παρέλαβε από περιοχή Δασκαλειού[1] έφθασε στην Αγριλέα Τουρκίας και από εκεί μέσω Σμύρνης και σιδηροδρομικώς στην Άγκυρα μετέβη αεροπορικώς μέσω Αδάνων στη Βηρυτό όπου εκπροσωπώντας την ΕΚΚΑ συμμετείχε στο Συνέδριο του Λιβάνου στο οποίο και ανέπτυξε επί δίωρο ένα δριμύτατο κατηγορώ κατά των κατοχικών δραστηριοτήτων του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ στην Ελλάδα και ειδικότερα επί της δολοφονίας του Δ. Ψαρρού και των ανδρών της αντιστασιακής ομάδας του.
Στη συνέχεια συμμετείχε στη κυβέρνηση "Εθνικής Ενώσεως" του Γ. Παπανδρέου όπου και ανέλαβε αμέσως υπουργός Τύπου από 30 Αυγούστου μέχρι 18 Οκτωβρίου 1944. Λίγες ημέρες μετά, με τη Συμφωνία της Καζέρτας ανέλαβε υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου (από 23 Οκτωβρίου του 1944 μέχρι τις 3 Ιανουαρίου του 1945), και με την επιστροφή στην ελεύθερη Ελλάδα υπουργός εφοδιασμού, (από τον Νοέμβριο του 1945 μέχρι τις 4 Απριλίου του 1946).
Στις εκλογές του 1950 (5 Μαρτίου) συνεργάσθηκε με την ΕΠΕΚ των Πλαστήρα-Τσουδερού όπου και ανέλαβε υπουργός των Οικονομικών, από 15 Απριλίου μέχρι 21 Αυγούστου του 1950 (Κυβέρνηση Νικολάου Πλαστήρα 1950). Επί της κυβέρνησης Πλαστήρα του 1951, ανέλαβε υπουργός Συντονισμού. Μετά το θάνατο του Πλαστήρα αποχώρησε από την ΕΠΕΚ και μαζί με τον Αλέξανδρο Σβώλο ίδρυσαν το Δημοκρατικό Κόμμα Εργαζόμενου Λαού, στο οποίο μετά το θάνατο του Σβώλου ανέλαβε αρχηγός. Το Φεβρουάριο του 1954 η κυβέρνηση του Ελληνικού Συναγερμούψήφισε εκλογικό νόμο, ο οποίος επρόκειτο για ένα «ακραίο πλειοψηφικό σύστημα»[2]Άμεση συνέπεια ενός τέτοιου εκλογικού συστήματος ήταν να ενταθεί η πόλωση και επομένως να ενισχυθούν οι τάσεις για τη συνεργασία ενός τμήματος του Κέντρου με την ΕΔΑ. Πρώτο βήμα προς αυτήν την κατεύθυνση αποτέλεσε μυστική συμφωνία του Γεώργιου Καρτάλη με το ΚΚΕ τον Μάρτιο του 1954, στη βάση ενός προγράμματος έξι σημείων που είχε προτείνει ο αρχηγός του Δημοκρατικού Κόμματος Εργαζόμενου Λαού, με άρθρο του στην εφημερίδα Ελευθερία στις 2 Φεβρουαρίου 1954.[3] Το1954 εξελέγη δήμαρχος του Βόλου απ' όπου παραιτήθηκε το 1956 όταν επανεκλέχθηκε βουλευτής. Πέθανε τον επόμενο χρόνο, στις 27 Σεπτεμβρίου 1957.
Γενικά ο Γ. Καρτάλης υπήρξε μαχητικός στους πολιτικούς του αγώνες όπου και διακρίθηκε για τη ρητορεία του, το άψογο ήθος του και την βαθιά γνώση του επί της ελληνικής οικονομίας. Σπουδαία συγγραφικά έργα του θεωρούνται το «Περί ευθύνης υπουργών» που συνέγραψε στα γερμανικά και εκδόθηκε στη Λειψία το 1929 και το «Πεπραγμένα του αγώνος αντιστάσεως» που εξέδωσε στην Αθήνα το 1946.
ΠΗΓΗ:WIKIPEDIA
ΓΙΑΝΝΗΣ Κ.
ΟΔΟΣ ΚΩΣΤΗ ΠΑΛΑΜΑ
Ο Κωστής Παλαμάς (Πάτρα, 13 Ιανουαρίου 1859 - Αθήνα, 27 Φεβρουαρίου 1943) ήταν ποιητής, πεζογράφος, θεατρικός συγγραφέας, ιστορικός και κριτικός της λογοτεχνίας. Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ποιητές, με σημαντική συνεισφορά στην εξέλιξη και ανανέωση της νεοελληνικής ποίησης. Αποτέλεσε κεντρική μορφή της λογοτεχνικής γενιάς του 1880, πρωτοπόρος, μαζί με το Νίκο Καμπά και το Γεώργιο Δροσίνη, της αποκαλούμενης Νέας Αθηναϊκής (ή Παλαμικής) σχολής. Επίσης, είχε σπουδάσει και ως θεατρικός παραγωγός της ελληνικής λογοτεχνίας
Έργο
Ο Παλαμάς ήταν ένας από τους πολυγραφότερους Έλληνες λογοτέχνες και πνευματικούς ανθρώπους. Δημοσίευσε συνολικά σαράντα ποιητικές συλλογές, καθώς και θεατρικά έργα, κριτικά και ιστορικά δοκίμια, συγκριτικές μελέτες και βιβλιοκριτικές. Την επιμέλεια της επανέκδοσης των έργων του μετά το θάνατό του ανέλαβε ο γιος του Λέανδρος Παλαμάς επίσης ποιητής και κριτικός της λογοτεχνίας.
Το ποιητικό έργο
Το ποιητικό του έργο είναι μεγάλο σε έκταση και σε σημασία και είχε τεράστια απήχηση στην εποχή του. Διαμετρικά αντίθετες πολιτικές και πνευματικές προσωπικότητες, όπως ο Κωνσταντίνος Τσάτσος και ο Νίκος Ζαχαριάδης αισθάνθηκαν την ανάγκη να τοποθετηθούν απέναντι στο Δωδεκάλογο του Γύφτου. Ο Μίκης Θεοδωράκης έχει πει ότι ο Παλαμάς είχε μεγαλύτερη επιρροή από 10 Πρωθυπουργούς. Το ενδιαφέρον για το έργο του μειώθηκε στη μεταπολεμική Ελλάδα, όταν επεκράτησαν διαφορετικά αισθητικά ρεύματα ενώ υποχώρησε και το ενδιαφέρον για την ποίηση γενικότερα.
Οι δύο πρώτες του συλλογές, Τραγούδια της πατρίδος μου και Τα μάτια της ψυχής μου είχαν ακόμα απηχήσεις του ρομαντισμού της Α' Αθηναϊκής Σχολής και κάποια κατάλοιπα καθαρεύουσας. Η πρώτη σημαντική στάση στο έργο του ήταν η συλλογή Ίαμβοι και Ανάπαιστοι (1897), κυρίως για την ανανεωμένη μετρική της, με την εναλλαγή ιαμβικού και αναπαιστικού ρυθμού (ο ίδιος επισήμανε ότι παρακινήθηκε από την μετρική του Κάλβου), αλλά και για την εκφραστική λιτότητα και σαφήνεια. Το επόμενο έργο του, ο Τάφος (1898), αποτελείται από ποιήματα - μοιρολόγια για τον θάνατο του γιου του Άλκη. Η πρώτη περίοδος της δημιουργίας του κλείνει με την συλλογή Ασάλευτη Ζωή (1904), η οποία περιέχει υλικό από όλα τα προηγούμενα χρόνια της δράσης του. Κεντρική θέση στη συλλογή έχουν τα ποιήματα Η Φοινικιά (αναγνωρίζεται ως το καλύτερο ίσως έργο του), Ασκραίος και Αλυσίδες (συναποτελούν την ενότητα "Μεγάλα οράματα") και η ενότητα σονέτων Πατρίδες.
Η κορυφαία έκφραση της "λυρικής σκέψης" του Παλαμά είναι Ο Δωδεκάλογος του Γύφτου (1907). Στο πνευματικό του ταξίδι ο Γύφτος θα γκρεμίσει και θα ξαναχτίσει τον κόσμον όλο. Θα απαρνηθεί τη δουλειά, την αγάπη, τη θρησκεία, την αρχαιότητα, το βυζάντιο και όλες τις πατρίδες, αλλά και θα τα αναστήσει όλα μέσα από την Τέχνη, μαζί και τη μεγάλη χίμαιρα της εποχής, τη Μεγάλη Ιδέα. Θα υμνήσει τον ελεύθερο λαό του, αλλά θα τραγουδήσει και έναν νιτσεϊκό αδάκρυτο ήρωα. Θα καταλήξει προσκυνώντας τη Φύση και την Επιστήμη.
'Η Φλογέρα του βασιλιά (1910) διαδραματίζεται στο Βυζάντιο και αφηγείται το ταξίδι του Βασίλειου Β' ("Βουλγαροκτόνου") στην Αθήνα. Κεντρικό σημείο του έργου είναι το προσκύνημα του αυτοκράτορα στον Παρθενώνα, που έχει γίνει ναός της Παναγίας. Αυτό συμβολίζει για τον ποιητή τη σύνθεση και την ενότητα όλης της ιστορίας του Ελληνισμού, αρχαίας, βυζαντινής και σύγχρονης. Η έμπνευση της Φλογέρας του Βασιλιά είναι αποτέλεσμα και του ανανεωμένου τότε ενδιαφέροντος για το Βυζαντινή Αυτοκρατορία, αλλά κυρίως του Μακεδονικού Αγώνα.
Μετά τις μεγάλες συνθέσεις επανήλθε σε μικρότερες λυρικές φόρμες με τις συλλογές Οι καημοί της Λιμνοθάλασσας και Η Πολιτεία και η Μοναξιά (1912), μαζί με τις οποίες εξέδωσε και τα σατιρικά ποιήματά του (Σατιρικά γυμνάσματα). Στις επόμενες συλλογές του γενικά δεν παρουσιάστηκε κάτι νέο στην ποιητική του εξέλιξη, παρά μόνο στις τελευταίες, Ο κύκλος των τετράστιχων (1929) και Οι νύχτες του Φήμιου(1935) αποτελούνται αποκλειστικά από σύντομα τετράστιχα ποιήματα.
Η σχέση με το δημοτικισμό
Η εποχή της εμφάνισης του Κωστή Παλαμά, αλλά και των άλλων ποιητών της Νέας Αθηναϊκής Σχολής συνέπεσε με την έξαρση του προβληματισμού για το γλωσσικό ζήτημα. Το 1888 εκδόθηκε το Ταξίδι μου του Ψυχάρη, ενώ είχε προηγηθεί η διαμάχη Κωνσταντίνου Κόντου- Δημ. Βερναρδάκη, το 1882. Ενώ σταδιακά στην ποίηση η δημοτική καθιερώθηκε (με τη συμβολή και των ποιητών τηςΝέας Αθηναϊκής Σχολής), στην πεζογραφία (και φυσικά στον επίσημο λόγο) επικρατούσε η καθαρεύουσα. Ο Παλαμάς, υποστηρικτής της δημοτικής, υποδέχθηκε με ευνοϊκή κριτική το Ταξίδι μου. Μια μόλις μέρα αφ' ότου το διάβασε, έγραψε το άρθρο "Το επαναστατικόν βιβλίον του κ. Ψυχάρη" εκφράζοντας ενθουσιώδεις κρίσεις, χωρίς βέβαια να παραλείψει να επισημάνει και τις ακρότητες του συγγραφέα. Η υποστήριξή του προς όλες τις προσπάθειες καθιέρωσης της δημοτικής ήταν συνεχής και έμπρακτη. Συνεργαζόταν με το περιοδικό-όργανο του δημοτικισμού Ο Νουμάς από το πρώτο κιόλας τεύχος και στη δημοτική έγραψε όχι μόνο τα ποιήματα αλλά και τα (λίγα) διηγήματά του.
Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι ενώ στο λογοτεχνικό (και αργότερα και στο κριτικό) έργο χρησιμοποιούσε τη δημοτική, ως Γραμματέας του Πανεπιστημίου ήταν υποχρεωμένος να συντάσσει τα επίσημα έγγραφα σε αυστηρή καθαρεύουσα. Όπως ανέφερε ο ίδιος σε επιστολή του, στην φιλολογική του εργασία ήταν "μαλλιαρός" και στην υπηρεσία του "αττικιστής απ' την κορφή ως τα νύχια". Η επίσημη θέση του, όπως ήταν φυσικό, δύσκολα μπορούσε να συνδυαστεί με την υποστήριξη στο δημοτικισμό. Βρέθηκε πολλές φορές στο επίκεντρο επιθέσεων, ειδικά κατά τα "Ευαγγελικά" (1901) και τα "Ορεστειακά" (1903). Παρά ταύτα ο ίδιος δε δίστασε να δηλώσει δημοσίως ότι ο δημοτικισμός ήταν η αρετή του (1908).
ΠΗΓΗ : ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ
ΓΙΑΝΝΗΣ Κ.
ΟΔΟΣ ΕΛ. ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ
Ο Ελευθέριος K. Βενιζέλος (Μουρνιές Χανίων, 23 Αυγούστου 1864 – Παρίσι, 18 Μαρτίου 1936) ήταν Έλληνας πολιτικός που διετέλεσε πρωθυπουργός της Κρητικής Πολιτείας και επτά φορές πρωθυπουργός της Ελλάδας. Ως πολιτικός διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στο Κρητικό ζήτημα καθώς και στα πολιτικά δρώμενα της Ελλάδας από το 1910 μέχρι και τον θάνατό του.
Οργάνωσε την επανάσταση στο Θέρισσο και το 1910 ανέλαβε την πρωθυπουργία της Κρητικής Πολιτείας, την οποία εγκατέλειψε λίγους μήνες αργότερα για να αναλάβει την πρωθυπουργία στην Ελλάδα κατόπιν προσκλήσεως του Στρατιωτικού Συνδέσμου. Από την έναρξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου τάχθηκε υπέρ της Αντάντ διαφωνώντας ανοιχτά με την στάση του Βασιλιά. Λόγω αυτής της διαφωνίας, αν και είχε εκλεγεί πρωθυπουργός εκδιώχθηκε με απόφαση του Βασιλιά Κωνσταντίνου Α΄ δημιουργώντας τα γεγονότα του Εθνικού Διχασμού. Επέστρεψε στην πρωθυπουργία την περίοδο 1917 - 1920 αλλά εγκατέλειψε την Ελλάδα μετά την ήττα του στις εκλογές του Νοεμβρίου 1920. Επέστρεψε το 1924 για λίγους μήνες και το 1928 εξελέγη πρωθυπουργός. Τον Ιανουάριο του 1935 έγινε για τελευταία φορά πρωθυπουργός και τον Μάρτιο του ίδιου χρόνο μετά την απόπειρα πραξικοπήματος κατέφυγε στο Παρίσι, όπου και πέθανε.
Ως πρωθυπουργός της Ελλάδας επέφερε μεταρρυθμίσεις σχεδόν σε όλους τους τομείς του κράτους με κύριο σκοπό την οργάνωση της χώρας στα πρότυπα αστικού κράτους. Παράλληλα οργάνωσε αξιόμαχο στρατό, τον οποίο εκμεταλλεύθηκε στις πολεμικές συρράξεις διπλασιάζοντας την εδαφική έκταση της Ελλάδας.
Γεννήθηκε στις Μουρνιές Χανίων στις 23 Αυγούστου 1864 και ήταν το πέμπτο παιδί[i] του Κυριάκου Βενιζέλου[ii], εμπόρου, και της Στυλιανής Πλουμιδάκη από τον Θέρισο. Μεγάλωσε στα Χανιά αλλά λόγω διώξεων του πατέρα του από την οθωμανική διοίκηση πέρασε μέρος των παιδικών του χρόνων στα Κύθηρα και την Ερμούπολη. Περάτωσε τις εγκύκλιες σπουδές[1] του στα Χανιά, στο λύκειο Αντωνιάδη στην Αθήνα και στο δημόσιο γυμνάσιο Αρρένων Σύρου στην Ερμούπολη, απ´όπου αποφοίτησε, και εργάστηκε στο κατάστημα του πατέρα του. Αν και ο Ελευθέριος Βενιζέλος είχε πρόθεση να συνεχίσει τις σπουδές του, ο πατέρας του επέλεξε να τον τοποθετήσει στο κατάστημά του με σκοπό να το αναλάβει. Ύστερα από παρέμβαση του τότε γενικού προξένου της Ελλάδας στα Χανιά, Γεωργίου Ζυγομαλά, ο Κυριάκος πείστηκε να τον στείλει στην Αθήνα για ανώτερες σπουδές. Το 1881 εγγράφηκε στη Νομική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, απ´όπου αποφοίτησε[2] το 1887. Αφού προσπάθησε ανεπιτυχώς να εκλεγεί δις εφέτης, άνοιξε δικηγορικό γραφείο καταφέρνοντας σε μικρό χρονικό διάστημα να διακριθεί. Το 1888 ανέλαβε[3] μαζί με τους Χαράλαμπο Πωλογεωργάκη, Κωνσταντίνου Φούμη και Ιάκωβο Μοάτσο την αρχισυνταξία και την έκδοση της εφημερίδας "Λευκά Όρη", η οποία ανήκε στον γαμπρό του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Από αυτήν αποχώρησε λίγους μήνες αργότερα για προσωπικούς λόγους.
Το 1889 σε νεαρή ηλικία αποφάσισε να θέσει υποψηφιότητα ως αντιπρόσωπος της περιφέρειας Κυδωνίας στις εκλογές για την κρητική βουλή, στις οποίες και εξελέγη[4] με το κόμμα των Φιλελευθέρων. Στις ίδιες εκλογές εξελέγησαν και αρκετοί συνεργάτες του από την εφημερίδα σχηματίζοντας μια άτυπη ομάδα που έγινε γνωστή[5] με το όνομα Λευκορίτες. Λόγω της τεταμένης πολιτικής κατάστασης που επικρατούσε στην Κρήτη με την επανάσταση μέρους των πληθυσμών της Κρήτης, στις αρχές Οκτωβρίου του 1889 ο Βενιζέλος με στενούς συνεργάτες και φίλους διέφυγε, με την βοήθεια του Άγγλου προξένου Bilioti, στην Αθήνα. Έναν μήνα αργότερα ο Σακίρ Πασά ανέστειλε τα κυριότερα προνόμια που είχαν παραχωρηθεί στους Χριστιανούς με την Σύμβαση της Χαλεπάς και άλλαξε τις διατάξεις για την εκλογή αντιπροσώπων στην βουλή. Ο Βενιζέλος τάχθηκε[6] υπέρ της αποχής από τις εκλογές μέχρι να αρθούν οι αυθαιρεσίες της οθωμανικής διοίκησης. Μετά την χορήγηση αμνηστίας, ο Βενιζέλος επέστρεψε στα Χανιά, όπου και παντρεύτηκε το 1890 με την Μαρία Ελευθερίου - Κατελούζου, επιλέγοντας να κατοικήσουν στο οικογενειακό σπίτι της Χαλέπας. Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα παρέμεινε εκτός πολιτικής απασχολούμενος από την οικογένεια και την δουλειά. Το 1895 συνεργάστηκε με την εφημερίδα "Αυγή", του Κωνσταντίνου Φούμη και του Ιωάννη Καψάλη. Στην επανάσταση που ξέσπασε λίγο αργότερα υπό την καθοδήγηση της Επιτροπής, πρόεδρος της οποίας ήταν ο Μανούσος Κούνδουρος, και με κύριο αίτημα την αυτονομία, ο Βενιζέλος αντιτάχθηκε καθώς θεωρούσε ότι οι περιστάσεις δεν ευνοούσαν τέτοιου είδους κινήσεις.[7] Για την στάση του αυτή κατηγορήθηκε από συντηρητικούς που ζήτησαν να προσαχθεί σε δίκη.[8]
Κρητική επανάσταση
Στις 23 Ιανουαρίου 1897 ο Βενιζέλος αποφάσισε να συμπράξει με τους επαναστατημένους στο Ακρωτήρι. Αφορμή γι´αυτή τη μεταστροφή ήταν η μεγάλη πυργκαϊά που ξέσπασε στα Χανιά και είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο Χριστιανών και Μουσουλμάνων και εκτεταμένες σφαγές κατά των πρώτων. Κατά τη διάρκεια αυτών των γεγονότων ο Βενιζέλος περιόδευε στην εκλογική του περιφέρεια προετοιμαζόμενος για τις εκλογές που είχαν προκηρυχθεί. Επιστρέφοντας στα Χανιά είδε από μακριά τους καπνούς που έβγαιναν από την πόλη και αμέσως έλαβε[9] την απόφαση να ενωθεί με μια ομάδα ενόπλων στη Μαλάξα. Με αυτούς κατευθύνθηκαν προς το Ακρωτήρι, όπου σύντομα ανέλαβε την ηγεσία ο Βενιζέλος. Οι επαναστάτες υπολογίζονται σε επτακόσιους με δύο χιλιάδες. Στις 24 Ιανουαρίου οι εξεγερμένοι αποφάσισαν να κηρύξουν την ένωση με την Ελλάδα και την επόμενη ημέρα εξέδωσαν κείμενο διακήρυξης. Στις 26 Ιανουαρίου επιτροπή αποτελούμενη από σημαντικές μορφές της εξέγερσης μεταξύ των οποίων και ο Βενιζέλος παρέδωσε στους προξένους των Μεγάλων Δυνάμεων την διακήρυξη. Την ίδια στιγμή με απόφαση της κυβέρνηση Δηλιγιάννη αναχωρούσε ναυτική μοίρα του πολεμικού ναυτικού για να ενισχύσει τους Χριστιανούς της Κρήτης. Στις 31 Ιανουαρίου αποβιβάστηκε σε χωριό των Χανίων ελληνικό στράτευμα αποτελούμενο από χίλιους τριακόσιους οπλίτες και εκατό αξιωματικούς υπό την ηγεσία του Τιμολεόντος Βάσσου. Την επόμενη ημέρα οι Μεγάλες Δυνάμεις ανακοίνωσαν[10] ότι θα έθεταν υπό την προστασία τους τις κυριότερες πόλεις της Κρήτης επιβάλλοντας την κατάπαυση του πυρός ακόμα και με στρατιωτικά μέσα. Μπροστά σε αυτό το φάσμα γενικευμένης σύγκρουσης ο Βενιζέλος μαζί με τον Μητροπολίτη Χρύσανθο Τσεπετάκη επισκέφθηκαν τον Έλληνα μοίραρχο Αριστείδη Ράινεκ στο πολεμικό Ύδρα ζητώντας του να τους εφοδιάσει με πολεμικό υλικό, κάτι που έπραξε. Στις 7 Ιανουαρίου ο Βενιζέλος μαζί με εξεγερμένους κατέλαβε τον Προφήτη Ηλία. Στις 8 Ιανουαρίου ο στόλος των Μεγάλων Δυνάμεων έπληξε τις θέσεις των επαναστατών δημιουργώντας[5] αντιδράσεις από μερίδα του ευρωπαϊκού τύπου σχετικά με τον απρόκλητο βομβαρδισμό μιας μικρής ομάδας εξεγερμένων. Σημαντική έκταση πήρε το γεγονός της ανύψωσης της ελληνικής σημαίας από τον Σπύρο Καγιαδελάκη κατά τη διάρκεια των βομβαρδισμών. Κατά τη διάρκεια του περιστατικού ο ίδιος ο Βενιζέλος βρισκόταν[11] στο πολεμικό πλοία Ύδρα. Ο Βενιζέλος τότε μαζί με τον Φούμη και τον Κοτζάμπαση προχώρησε στην σύνταξη διαμαρτυρίας προς τις Μεγάλες Δυνάμεις, η οποία προξένησε μεγάλη εντύπωση στην Ευρώπη. Στις 22 Φεβρουαρίου εκλέχτηκε μέλος της εξαμελούς διοικητικής επιτροπής των επαναστατών. Με την ιδιότητα αυτή επισκέφθηκε μαζί με τα άλλα μέλη τους ξένους ναυάρχους αρκετές φορές για να συζητήσουν για τον μέλλον της Κρήτης. Τον Απρίλιο του ίδιου έτους ξέσπασε ο ελληνοτουρκικός πόλεμος του 1897 αναγκάζοντας την Ελλάδα να αποσύρει την ναυτική μοίρα από την Κρήτη. Στις αρχές του καλοκαιριού πραγματοποιήθηκε η πρώτη επαναστατική συνέλευση ενώ στις 26 Ιουνίου πραγματοποιήθηκε η δεύτερη, στους Αρμένος Αποκορώνου, όπου και ο Ελευθέριος Βενιζέλος εξελέγη[12] μέλος της τριμελούς επιτροπής που θα ανακοίνωνε τις αποφάσεις της συνέλευσης στις Μεγάλες Δυνάμεις. Στην τρίτη συνέλευση, στις Αρχάνες εξελέγη πρόεδρος αυτής. Στη συνέλευση αυτή υποστήριξε την άποψη περί ενώσεως της Κρήτης με την Ελλάδα απορρίπτοντας την ιδέα της αυτονομίας. Η ατμόσφαιρα ήταν τεταμένη οδηγώντας αρκετές φορές τους συμμετέχοντας σε ακραίες ενέργειες. Η κατάσταση οδηγήθηκε στα άκρα όταν ο Βενιζέλος και οι υποστηρικτές του αρνήθηκαν να υπογράψουν την διακήρυξης περί αυτονομίας με αποτέλεσμα να προκληθούν επεισόδια. Αποτέλεσμα ήταν ο Βενιζέλος να διακόψει την συνεδρίαση και να αποχωρήσει. Για την κίνησή του αυτή του αφαιρέθηκε η προεδρία και του απαγορεύθηκε η συμμετοχή στις συνεδριάσεις του σώματος. Τελικώς η διακήρυξη περί αυτονομίας ψηφίστηκε.[13]
ΠΗΓΗ : ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ
ΓΙΑΝΝΗΣ Κ.
Οδός Αθανασίου Διάκου
Ο Αθανάσιος Διάκος ήταν ένας από τους Έλληνες πρωταγωνιστές ήρωες - οπλαρχηγούς του πρώτου έτους της Επανάστασης του 1821 που έδρασε στη Στερεά Ελλάδα. Σύμφωνα με μια εκδοχή, το πραγματικό του όνομα ήταν Αθανάσιος Μασσαβέτας [1]. Μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία το 1818 και το 1820 έγινε αρματολός στη Λιβαδειά. Τον Απρίλιο του 1821 σε συνεργασία με άλλους οπλαρχηγούς κατέλαβε το φρούριο της Λιβαδειάς και χρησιμοποιώντας το σαν ορμητήριο, έδωσε πολλές νικηφόρες μάχες. Κατέλαβε την γέφυρα της Αλαμάνας και στις 22 Απριλίου 1821 έδωσε μάχη με τα στρατεύματα του Ομέρ Βρυώνη. Στη μάχη αυτή συνελήφθη και αφού μεταφέρθηκε στη Λαμίαδολοφονήθηκε με ανασκολοπισμό (λογοτεχνικά αναφέρεται ότι "σουβλίστηκε") από τους Τούρκους και κάηκε στις 24 Απριλίου 1821.
Ο Ελληνικός Στρατός του απένειμε τιμητικά τον βαθμό του Στρατηγού.[2]
Πηγή :Βικιπαίδεια
Γιάννης Κ.
πηγή : βικιπαίδεια
Γιάννης Κ.
ΟΔΟΣ ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΥ
Πατριάρχης Αλεξανδρείας Καλλίνικος
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας Καλλίνικος (κατά κόσμον Κωνσταντίνος Κυπαρίσσης), γεννήθηκε στην Σκοτίνα Πιερίας το 1800, γόνος Μεγάλης εκκλησιαστικής οικογένειας με αδιάλειπτη παρουσία στην Εκκλησία από το 16ο αιώνα έως σήμερα.
Βιογραφία
Νεαρός ακόμη, το 1818, εντάχθηκε ως μοναχός στο μοναστήρι της Ολυμπιωτίσσης στην Περιοχή της Ελασσώνας, όπου και τελείωσε την εγκύκλιό του μόρφωση και στη συνέχεια σπούδασε στη Θεολογική Σχολή της Τσαριτσάνης στην οποία και δίδασκε ο μέγας Οικονόμος ο εξ Οικονόμων. Το 1824 μετέβη στην Μητρόπολη Σερρών για την μετακομιδή των λειψάνων ενός μοναχού. Ο οικείος Μητροπολίτης εντυπωσιάστηκε από την μόρφωσή του, αλλά και από την εν γένει παράστασή του και τον κράτησε κοντά του χειροτονώντας τον Πρεσβύτερο στη Μονή Σπαρμού Ελασσώνας και αργότερα Πρωτοσύγκελο. Το 1827, με την μετάθεση του Μητροπολίτη Πορφύριου στην Μητρόπολη Μυτιλήνης, τον ακολουθεί και ο Καλλίνικος ως Πρωτοσύγκελος. Το 1830 στάλθηκε από τους Πατέρες στη Δράμα ως τοποτηρητή του κτήματος που κατείχε εκεί η Μονή Σπαρμού. Και από εκεί κλήθηκε ως Πρωτοσύγκελος του Πατριαρχείου Κωνστανινουπόλεως.
Μετά τον θάνατο του Πορφυρίου χειροτονήθηκε επίσκοπος (1851) και αναλαμβάνει Μητροπολίτης Μυτιλήνης έως το 1853 ή 1855 που μετατέθηκε στη Θεσσαλονίκη. Ως Μητροπολίτης Μυτιλήνης αναμόρφωσε το Οικογενειακό δίκαιο, έκτισε με δαπάνες του τον Ιερό Ναό του Αγίου Θεράποντα και ξανάκτισε την Εκκλησία της Παναγίας της Αγιάσου, ενίσχυσε ποικιλοτρόπως τα Φιλανθρωπικά καταστήματα της Μητροπόλεως του (Σχολεία, Βοστάνειο Νοσοκομείο κλπ.).
Το 1853 μετατίθεται στην Μητρόπολη Θεσσαλονίκης και το 1858 εκλέγεται στο δεύτερο τη τάξη Πατριαρχείο ως Πατριάρχης Αλεξανδρείας. Ως Πατριάρχης Αλεξανδρείας έκτισε με δικές του δαπάνες τον Ιερό Ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στην γενέτειρά του, το σχολείο που διατηρείται ακόμη και σήμερα, ενώ αγόρασε με δικές του δαπάνες όλο το χωριό από τους Τούρκους και άφησε ισόβιο κληροδότημα στην Ιερά Μονή Αγίου Διονυσίου Λιτοχώρου από 300 οθωμανικές λίρες για τη μισθοδοσία των δασκάλων. Επίσης με δική του δαπάνη σπούδασαν οι Δημήτριος Βερναρδάκης από τη Μυτιλήνη και ο Ιωάννης Ολύμπιος από τη Σκοτίνα. Είχε την τιμή να φέρει τα άμφια του μαρτυρικού Οικουμενικού Πατριάρχη Γρηγορίου του Ε΄. Προσπάθησε ανεπιτυχώς να επιφέρει την ένωση με την Κοπτική Εκκλησία, ενώ συνέβαλε καθοριστικά στη Λύση του «Λειμωνιακού ζητήματος».
Στις 24 Μαΐου 1861 παραιτήθηκε του θρόνου για λόγους υγείας. Σε εκλογή για την ανάδειξη Οικουμενικού Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως πλειοψήφησε παρά την θέλησή του και δεν δέχτηκε τον θρόνο. Πέθανε στη Μυτιλήνη το 1889 και η κηδεία του έγινε δημοσία δαπάνη κατόπιν εντολής του Σουλτάνου.
ΧΑΡΑ Χ.
Comments (13)
Tryfon said
at 9:58 am on Nov 9, 2013
Καλημέρα αετόπουλα.
Αναστασία αποκατέστησα την εργασία σου. Είναι πολύ ωραία.
Αναστασία Π. said
at 11:59 am on Nov 9, 2013
Ευχαριστώ πολύ . Αλλά πιστεύω ότι θα μπορούσα να βάλω και πιο πολλά γεγονότα από άλλες οδούς.Και καλημέρα επίσης!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Tryfon said
at 12:29 pm on Nov 9, 2013
Αναστασία,αφού ανεβάσουν όλοι τις εργασίες τους, θα υπάρχουν και άλλα ονόματα δρόμων της γειτονιάς του σχολείου μας για τα οποία θα πρέπει να ερευνήσουμε για την ιστορία που κρύβουν.
Αναστασία Π. said
at 5:49 pm on Nov 9, 2013
Εντάξει και ξανά ευχαριστώ.
Κωσταντίνος Τ. said
at 10:44 am on Nov 10, 2013
Κύριε θα γράψουμε όλοι τις οδούς μας στην ίδια σελίδα;
Tryfon said
at 1:39 pm on Nov 10, 2013
Για κάθε θέμα που ανοίγουμε θα γράφουμε στην ίδια σελίδα. Στην άσκηση της Μαρίνας "αντικείμενο - κατηγορούμενο έπρεπε να απαντήσουμε στην ίδια σελίδα. Αλλά καλύτερα θα τα πούμε αύριο.
Κωσταντίνος Τ. said
at 6:48 pm on Nov 10, 2013
ευχαριστώ κύριε!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Κωσταντίνος Τ. said
at 8:12 pm on Nov 11, 2013
Παιδιά πολύ ωραία τα κείμενα!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Γιάννης Κ. said
at 8:05 pm on Nov 12, 2013
κύριε βάζω μια φωτογραφία αλλά δε μου τη βγάζει
Tryfon said
at 5:59 pm on Nov 16, 2013
Γιάννη, η οδός Πρίγκου και η οδός Ογλ δεν ανήκουν στη γειτονιά του σχολείου μας.
Ειρήνη Σ. said
at 4:52 pm on Nov 21, 2013
ΤΕΛΙΟ!!!!!!!!!
Άρτεμις Ζ. said
at 3:34 pm on Nov 24, 2013
Αμαν Μάριε δεν θυμάσαι τίποτα!!!
Μαρίνα Γ. said
at 2:57 pm on Dec 4, 2013
τέλειο όχι τέλιο
You don't have permission to comment on this page.